| Użytkowników Online |
 Gości Online: 1
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanych: 3,879
Najnowszy Użytkownik: Drengr
|
|
| GR nr 1/2004 - Słowiańska siła zbrojna |
Włócznie
Każdy woj, czy to pieszy, czy konny, i to w całej Europie, zaczynał walkę od posługiwania się włócznią, gdyż była to broń bardzo niebezpieczna i utrzymywała pewien dystans od wroga. Nadolski twierdzi, że na polu walki włócznia przeważa nad mieczem. O roli włóczni niech świadczy fakt, iż tzw. włócznię św. Maurycego podarował Chrobremu Otto III podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego, będącą później jednym z insygniów królów polskich, a przez podniesienie włóczni wojowie słowiańscy wyrażali swoją aprobatę na wiecach, włócznia zaś wbita w słup drewniany była w Wolinie symbolem Trzygłowa. Także germański Odyn miał za swój najważniejszy symbol właśnie ową broń drzewcową.
Należy pamiętać, że uzbrojenia szeregowego woja pochodzącego z pospolitego ruszenia, lub co najwyżej z „niższej” lekkozbrojnej formacji tarczowników (działających obok „pancernych” wymienianych przez źródła) nie można stawiać do porównania ze sprzętem zawodowego wojownika z wyższej warstwy społecznej.
Przypisy/Literatura
1 H. Łowmiański, Podstawy gospodarcze i społeczne powstania państwa polskiego i jego rozwoju do początku XII w., w: „Kwartalnik Historyczny” 1960r., T 4., s. 962.
2 Patrz: J. Bardach Polskie państwo wczesnopiastowskie (dorobek i perspektywy badań), w: „Kwartalnik Historyczny” 1960r., T.4 , s. 994
3 W. Filipowiak w „Myśl Polska” z marca 2000
4 W. Hensel, Słowiańszczyzna wczesnośredniowieczna. Zarys kultury materialnej, Warszawa 1965, s. 593.
5 Menander Protektor w: G. Labuda Słowiańszczyzna starożytna i wczesnośredniowieczna. Antologia tekstów źródłowych, Poznań 1999, ss. 79-81
6 Orderyk Vitalis Historia ecclesiastica…, tamże, s. 237-238.
7 Ibrahim ibn Jakub, w: G. Labuda, op. cit., s. 122-123
8 Opis najazdu podał Snorre Sturlason Heimskringsaga, w: G. Labuda, op.cit., s. 238-240
9 Obliczenie własne na podstawie danych “geografa” przytoczonych przez J. Gąssowski Dzieje i kultura dawnych Słowian (do X wieku), Warszawa 1964, s. 128. Sprawą oczywistą jest, iż tylko główne grody były najmocniej ufortyfikowane. Uczeni natomiast sądzą, iż chodzi tu o grody, które miały znaczenie w organizacji terytorialnej, a jako taki musiały być w jakimś stopniu warowne.
10 J. Kostrzewski Kultura prapolska, s. 476.
11 W. Hensel, op.cit. ss. 394-395.
12 K. Pieradzka, Walki Słowian na Bałtyku w X-XII w., Warszawa 1953, s. 38, 93.
13 A. Nadolski, Polskie siły zbrojne i sztuka wojenna w początkach państwa polskiego, w: „Początki Państwa Polskiego. Księga Tysiąclecia”, Poznań 2002 (reprint), s. 195
14 Słownik Starożytności Słowiańskich, hasło: Siły zbrojne, T. 5, s. 182.
15 Z. Vana, Świat dawnych Słowian, Warszawa 1985, s. 167.
16 E. Roesdahl, Historia Wikingów, Gdańsk 1996, s. 130. patrz też s. 76-77.
17 K. Pieradzka, op. cit., s. 36-37.
18 A. Uciechowska-Gawron „Obwałowania wczesnośredniowiecznego podgrodzia w Szczecinie...”, w: H. Panera, M. Fudziński (red.) „XIII Sesja Pomorzoznawcza. Od wczesnego średniowiecza do czasów nowożytnych” t. 2, Gdańsk 2003 oraz informacje uzyskane w Pracowni Archeologicznej Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie.
19 Ibrahim ibn Jakub o wczesnofeudalnych państwach słowiańskich w połowie X wieku, w: G. Labuda, op. cit., ss. 146-149.
20 A. Nadolski, Broń i strój rycerstwa polskiego w średniowieczu, Wrocław 1979, ss. 47-48.
21 tamże, s. 65.
22 A. Nadolski, Polska broń. Broń biała, Wrocław 1984, ss. 27-48.
23 W. Hensel, op. cit., s. 172.
24 Tamże, ss. 174-175
25 Z. Vana, op. cit., s. 155-156.
26 K. Pieradzka, op. cit., s. 34, J. Kostrzewski, op. cit., s. 298-301, o toporach patrz też m.in. SSS, T. 5, s. 164-167, hasło „Siekiera”.
Oryginał w wersji .pdf do pobrania TUTAJ (tylko dla zarejestrowanych)
|
|
Dodane przez Admin
dnia 30 grudzień 2006 20:54
|
11256 Czytań
|
|
|
|
Główna
